Rodzina Szynkiewiczów, piszących się wcześniej Szymkiewicz vel Szymkowicz, zamieszkiwała w Czersku od XVII wieku. W latach 1684-86 burmistrzem Czerska był niejaki Kacper Szymkiewicz (Szymkowicz), zaś jego syn Ignacy – wiceburmistrzem (1739-43). Najstarszym znanym przodkiem przebadanej gałęzi rodu jest Jan i jego syn Tomasz (1786-1832). Z kolei synem tego ostatniego był Antoni Marcel (ur. 1813), od którego wywodziła się większość Szynkiewiczów żyjących w miasteczku.
Wyniki testu DNA przedstawiciela rodziny Szynkiewiczów pokazały, że przynależy on do rzadkiej w Polsce haplogrupy E1b, określanej przez nas jako GRUPA ŚRÓDZIEMNOMORSKA. Przodkowie Szynkiewiczów być może przybyli do południowej Polski z terenów Rumunii lub Bałkanów, jako tzw. wołosi, zajmujący się w szczególności wyspecjalizowanym pasterstwem górskim. Niewykluczone, że na Urzecze dotarli oni Wisłą jako flisacy (oryle) lub też jako robotnicy sezonowi. Możliwe też, że osiedlenie się Szynkiewiczów nad Wisłą ma związek z funkcjonowaniem w średniowieczu szlaku wołowego z Zachodu na Ruś lub też Komorą Solną w Górze Kalwarii. Z czasem rodzina uległa pełnej polonizacji.
W teście uwzględniającym 12 markerów w bazie danych FTDNA znaleziono 25 osób o identycznym profilu genetycznym. Nosiły one w znakomitej większości nazwiska łacińsko-germańskie (Boucher, Cannon, Herman, Hostetter, Johnson, Kilic, Lott, Olofsson, Oppitz, Page, Schmied, Stetzler, Stiefvater, Trapeznikov, Wilson, Windisman) i wywodziły się w szczególności z Niemiec, Anglii. Niewykluczone zatem, że rodzina bardziej niż z Wołochami miała związek z osadnictwem olęderskim z północy, a Szynkiewiczowie są dalekimi potomkami legionistów rzymskich osiadłych w północnych prowincjach Imperium (Fryzja, Wyspy Brytyjskie).