Przebadana gałąź rodziny to potomkowie Jakuba Komosy (ur. ok. 1765) przybyłego na początku XIX wieku z czterema synami i jedną córką do nadwiślańskiej Bielawy z Nowej Woli pod Piasecznem. „Poddani dóbr” Komosowie występują jednak w parafii Cieciszew (Słomczyn, Łubna) przynajmniej od 1643 roku. Można zatem przypuszczać, że rodzina ta osiedlając się w Bielawie na początku XIX w. powróciła w swoje rodzinne strony.
Wyniki testu DNA przedstawiciela rodziny Komosów z Bielawy pokazały, że przynależy on do rzadkiej w Polsce haplogrupy E1b, określanej przez nas jako GRUPA ŚRÓDZIEMNOMORSKA. Przodkowie Komosów prawdopodobnie przybyli do południowej Polski z terenów Rumunii lub Bałkanów, jako tzw. wołosi, zajmujący się w szczególności wyspecjalizowanym pasterstwem górskim. Niewykluczone, że na Łurzyce (lub w jego pobliże) przypłynęli oni Wisłą jako flisacy (oryle) lub też jako robotnicy sezonowi (tzw. bandosi). Możliwe też, że osiedlenie się Komosów nad Wisłą ma związek z funkcjonowaniem w średniowieczu szlaku wołowego z Zachodu na Ruś. Z czasem rodzina uległa pełnej polonizacji.
W teście uwzględniającym 12 markerów w bazie danych FTDNA nie znaleziono ani jednej osoby o identycznym profilu genetycznym, co świadczy o rzadkości przebadanej linii rodowej.