Nazwisko zapisywane było w różnych formach: Kaziubski, Kaziupski, czy wreszcie Kaszubski. Być może wywodzi się ono od apelatywu kazub – kadłub, tułów (pogardliwie kazubek – kadłubek, malec) albo też od wschodniosłowiańskiego kozub – koszyk z łyka. Nie można wreszcie wykluczyć, że powstało od określenia etnicznego – kaszubski wymawianego w gwarze mazowieckiej jako „kasubski/kazubski”. Byłby to ślad wskazujący na pochodzenie tej rodziny z Pomorza, co w świetle ich związków rodzinno-krewniaczych wydaje się dość prawdopodobne.
Gniazdem rodzinnym Kazubskich z Urzecza była Bielawa. Osiadły tam w początkach XVIII wieku Walenty dał początek linii Kazubskich z Bielawy, Powsina, Powsinka, Latoszek, Wolicy oraz zawiślańskiego Otwocka Małego, a potem Ostrówca.
Pierwsza wzmianka o rodzie Kazubskich na Urzeczu pojawia się w 1709 roku w metrykach cieciszewskich, kiedy to Walenty Kazubski (ur. ok. 1685 – zm. ok. 1745) jest świadkiem na ślubie u Macieja Szczepaniaka i Urszuli Muszenki z Bielawy. Nie ustalono nazwiska, ani imienia jego pierwszej żony. Natomiast dziećmi Walentego z tego związku były: Brygida, Zofia i Bartłomiej. Córka Walentego, Brygida w 1728 roku wychodzi za mąż za Jana Mrówkę z Bielawy, a świadkami na ślubie są: Stanisław Jarka, Paweł Pyrak, Wawrzyniec Sczeponiak. Również w 1728 roku za mąż za Wawrzyńca Kosowskiego (pierwotne nazwisko → Kos) z Bielawy wychodzi Zofia Kazubszczanka, druga córka Walentego, a świadkami na ślubie są: Stanisław Jarka, jego żona oraz Andrzej Krzychalik. Walenty Kazubski był jeszcze świadkiem na ślubie w 1731 roku, a w 1735 roku, jako wdowiec ożenił się z Petronelą Pyzlową-Koziną z Powsina, wdową po Franciszku Pyzlu-Kozie zwanym Zębicczakiem. Walenty Kazubski, po ślubie przeniósł się do gospodarstwa żony do Powsina, a gospodarstwo w Bielawie zostawił swojemu synowi Bartłomiejowi.
Bartłomiej Kazubski (ur. ok. 1712 – zm. ok. 1762) w 1732 roku występuje jako świadek na ślubie Krzysztofa Buczkowskiego (pierwotne nazwisko → Buczek, Buck, Puck) z Anną Barcisczanką z Bielawy. Następnie sam zawiera związek małżeński w 1734 roku z Ewą Kiełbaszonką z Bielawy. Świadkami na ślubie tej pary są: Łukasz Dąbrowski i Franciszek Durczyński, obaj z Bielawy. Bartłomiej i Ewa mieli w sumie 13 dzieci, w tym 3 razy bliźnięta. Pracowali na gospodarstwie w Bielawie.
Najstarszym synem Bartłomieja i Ewy był Szczepan vel Stefan Kazubski (1739-1810), który w 1761 rok ożenił się z Petronelą (nazwiska żony nie wpisano do metryk). Para ta mieszkała i pracowała na gospodarstwie w Bielawie. Mieli oni 9-ro dzieci, z czego informacje zachowały się o sześciorgu. Ich pierworodnym synem był Franciszek, który pozostał na gospodarstwie w Bielawie. Najmłodszym zaś synem był Gabriel, który ożenił się w Otwocku Małym (zwanym wówczas Zagórnym) w zawiślańskiej parafii Karczew i tam też zamieszkał. Z dwóch małżeństw urodziły mu się liczne dzieci (przynajmniej 8-ro), po których potomkowie żyją do dziś.
Zarówno Szczepan, jak i Petronela żyli długo, biorąc pod uwagę, że to koniec XVIII, początek XIX wieku. Szczepan żył 71 lat (w metryce wpisano 80l.), a Petronela ok. 69 lat (w metryce wpisano 78l.)
Wspomniany pierworodny syn Szczepana i Ewy, Franciszek Kazubski (1764-1813) ok. 1787 ożenił się z Jadwigą Kossowską (pierwotne nazwisko → Kos) z Bielawy. Para ta mieszkała i pracowała na gospodarstwie w Bielawie, gdzie w latach 1789-1811 urodziło im się 6-ro dzieci. Niewykluczone, że przez okres 10 lat (1793-1803) para ta mieszkała na innym terenie, bowiem w tym czasie nie odnotowano żadnego potomka urodzonego w Bielawie.
Najmłodszym synem Franciszka i Jadwigi był Józef (1811-1856), którego żoną w 1832 roku została Elżbieta Kącka. Para ta również tak, jak przodkowie zamieszkiwała i pracowała na gospodarstwie w Bielawie. Urodziło im się 8-ro dzieci, z czego tylko 2-ch synów pożeniło się. Najstarszy syn Marcin w 1855 roku ożenił się z Barbarą Michalczyk. To on został na gospodarstwie w Bielawie, bowiem w 1864 roku, podczas nadawania gospodarzom ziemi przez cara, miał 31 lat, był żonaty i przynajmniej od 10 lat pomagał ojcu w gospodarstwie.
Młodszy syn Józefa i Elżbiety, Jan (ok. 1842-1874) ożenił się w 1864 roku z Zofią Młotek ze wsi Latoszki. Młodzi zamieszkali w gospodarstwie żony na Latoszkach i tu urodziło im się 5-ro dzieci. Jan Kazubski zmarł w dość młodym wieku, 33 lat. Zofia w 1876 roku ponownie wyszła za mąż za 10 lat młodszego od siebie kawalera Michała Kłosa z Latoszek. Z nim doczekała się kolejnych 2-ga dzieci.
Wieku dorosłego dożyło 3-ch synów Jana i Zofii z Młotków, przy czym żaden nie został na gospodarstwie na Latoszkach. Najstarszy syn Józef ożenił się na Habdzinku, a dwóch pozostałych – Piotr oraz Wojciech – na Wolicy.
Przebadana genetycznie gałąź rodziny wywodzi się od wspomnianego Piotra Kazubskiego (ur. 1871 Latoszki), który w 1898 roku ożenił w parafii służewskiej się z Marcjanną Kawałkowską z Wolicy. Po odbyciu służby wojskowej w 49 Brzeskim Pułku Piechoty Piotr zamieszkał w majątku żony. W 1906 roku w Wolicy urodził się jego syn Wincenty, zasłużony nauczyciel i obrońca Ojczyzny, poległy w 1944 roku.